uroda

Łuszczyca skóry jest częstą przyczyną problemów dermatologicznych u ludzi i może ona dotykać aż 2-4% populacji. Z uwagi na charakterystyczne, nieestetyczne zmiany skórne występujące u pacjentów, często są oni stygmatyzowani, gdyż nieświadomi prawdziwych przyczyn i podłoża tej choroby inni ludzie, błędnie biorą ją za schorzenie zakaźne i ograniczają przez to kontakty z chorymi. Prawda o łuszczycy jest jednak zupełnie inna, dlatego w tym artykule postaramy się wytłumaczyć czym jest ta choroba i dlaczego nie należy unikać ani obawiać się kontaktu z ludźmi na nią chorującymi.

Łuszczyca – co to za choroba?

Łuszczyca skóry jest przewlekłą, nawracającą, zapalną jednostką chorobową o podłożu autoimmunologicznym. Oznacza to, że spowodowana jest przez nieprawidłową funkcję i reakcję komórek układu odpornościowego na inne, prawidłowe komórki ludzkiego organizmu. Nie jest to więc choroba zakaźna i nie można się nią w żaden sposób zarazić, gdyż jej istotą jest proces autoagresji komórek własnego organizmu. Niestety z uwagi na to właśnie podłoże, jest chorobą nawracającą, a konieczność jej leczenia trwa od wystąpienia i zdiagnozowania łuszczycy, aż do końca życia. Łuszczyca typu I jest chorobą dziedziczoną genetycznie, na podstawie dziedziczenia wielogenowego, a częstość jej występowania nie ma związku z płcią. Należy jednak zaznaczyć, że wystąpienie łuszczycy u jednego z bliźniąt jednojajowych daje ponad 70% szans na pojawienie się jej u drugiego, natomiast dziecko obojga chorych rodziców ma aż 60% szans na odziedziczenie po nich tej choroby. Zwykle łuszczyca ta ujawnia się pomiędzy 10 a 40 rokiem życia, a pojawienie się zmian skórnych zazwyczaj ma związek z infekcją bakteryjną lub wirusową, stanami zapalnymi np. zatok czy migdałków, a niekiedy również pod wpływem nasilonego stresu i przeżyć emocjonalnych. Łuszczyca skóry typu II pojawia się natomiast po 70 r.ż i ma związek ze stosowaniem leków, nikotynizmem i alkoholem.

Objawy łuszczycy

Podstawowym wykwitem skórnym w łuszczycy są różnej wielkości owalne lub okrągłe, czerwonobrunatne bądź żyworóżowe płaskie grudki o wyraźnych, regularnych brzegach. Pokryte są one srebrzystoszarą, nawarstwiającą się łuską, powstałą w wyniku procesów rogowacenia danego ogniska chorobowego. Zmiany te najczęściej występują na wyprostnych częściach kości ( łokciach i kolanach), w okolicy kości krzyżowej i pośladków, a także na dłoniach, stopach i owłosionej skórze głowy. Charakterystyczne dla zmian występujących na skórze głowy jest zjawisko przechodzenia ich na skórę czoła, karku oraz za uszami. Występuje wiele postaci tej choroby dość zbliżonym obrazie klinicznym, jednak aż 90% chorych zapada na łuszczycę zwykłą. Należy pamiętać o tym, że nasilenie objawów jest bardzo zróżnicowane u różnych chorych, od kilku niewielkich grudek aż do zapalno-wysiękowych zmian przybierających formę uogólnioną, zwaną erytrodermią łuszczycową.

Leczenie łuszczycy

Łuszczyca skóry występuje pod wieloma postaciami i choć objawy mogą być podobne to konieczne jest postawienie przez lekarza dermatologa dokładnej diagnozy, gdyż na jej podstawie dobierane jest odpowiednie dla pacjenta leczenie. Zwykle jeżeli choroba jest ograniczona do ok. 10% powierzchni ciała, tacy pacjenci mogą być leczeni wyłącznie za pomocą leczenia miejscowego. Celem tej formy leczenia jest usunięcie łusek z następowym zahamowaniem nadmiernej proliferacji naskórka. Do tego celu stosuje się w różnych postaciach preparaty keratolityczne, dziegcie, glikokortykosteroidy miejscowe oraz analogi witaminy D3. W postaciach łuszczycy o większym nasileniu stosuje się natomiast leczenie ogólne. W jego skład wchodzi np. fototerapia i fotochemioterapia, która dzięki połączeniu działania leku uwrażliwiającego z odpowiednim spektrum promieni UV powoduje łagodzenie i zmniejszanie obecnych na skórze chorego grudek. Innymi formami leczenia jest stosowanie leków cytostatycznych i immunosupresyjnych, które wyciszają nadmiernie pobudzony układ odpornościowych i zapobiegają tworzeniu się nowych zmian. Nową formą terapii jest leczenie biologiczne, wykorzystujące odpowiednio opracowane preparaty do hamowania cytokin – cząsteczek biorących udział w immunopatogenezie łuszczycy. Forma terapii jest jednak uzależniona od podtypu choroby, nasilenia zmian oraz występujących przeciwwskazań, a decyzje o niej podejmuje lekarz w porozumieniu z pacjentem. Oprócz prawidłowego leczenia ważne jest również, aby skóra chorego była pielęgnowana odpowiednimi, delikatnymi kosmetykami, dlatego szczególnie polecane są dermokosmetyki, które można kupić bez recepty w aptece lub drogerii.

Łuszczyca skóry z uwagi na swoje nieestetyczne i łatwe do zauważenia objawy skórne często jest powodem stygmatyzacji chorych oraz ich złej kondycji psychicznej, która nawet może prowadzić do depresji. Pamiętajmy więc, żeby starać się nie unikać kontaktu z chorymi osobami i traktować je normalnie, ponieważ izolowanie ich nie uchroni nas przed czymś czym nie możemy się zarazić. Chociaż walka z tą chorobą jest trudna i trwa całe życie, dzisiejsza medycyna jest w stanie złagodzić objawy łuszczycy, dzięki czemu stają się one dla chorego mniej dokuczliwe oraz nie tak bardzo widoczne, przez co poprawie ulega zarówno komfort fizyczny i psychiczny pacjenta.